Αντώνης:
Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς πέρασε ο καιρός,
μια ζωή κουβάλαγα βαρύ σταυρό δικό μου.
Κι αν θέλεις να μιλήσουμε, πάρε στο κινητό,
θα το `χω αφήσει ανοιχτό μες στ’ αυτοκίνητό μου.

Γιάννης:
Διπλανό μου οικόπεδο, έρημο κι αδειανό,
στο παλιό στρατόπεδο μόνος μου τριγυρνώ.
Γουστάρω που τα είπαμε, μα πώς να πούμε κι άλλα
απ’ το καρτοτηλέφωνο που σου τηλεφωνώ;

Ρεφρέν (μαζί):
Κάπου κάπου να μου γράφεις και μια κάρτα,
το παρόν ποτέ δεν είναι αρκετό.
Πριν τελειώσουμε, τελειώνει η τηλεκάρτα,
δεν προφταίνω να σου πω πως σ’ αγαπώ.

Αντώνης:
Ποτέ μας δε φερθήκαμε σαν φίλοι εμείς οι δυο,
δεν αναφερθήκαμε ποτέ στα περασμένα.
Κι εκείνη που αγαπήσαμε τη συναντάω εδώ,
σε μια φωτογραφία μας με αγκαλιά εσένα.

Γιάννης:
Μη μου στέλνεις πράγματα ούτε κι επιταγές,
από νωρίς χαράματα πέφτουν οι διαταγές.
Μα εσύ ποτέ δε σήκωνες ούτε το σταθερό σου
και να μιλάω μ’ άφηνες με τηλεφωνητές.

Ρεφρέν (μαζί:
Κάπου κάπου...