Απόψε που πεθαίνει η σκλαβιά
κι η λευτεριά ξαναφοράει τα γιορτινά της
κλαίνε οι νεκροί από χαρά
και η Ελλάδα τα χαμένα τα παιδιά της.

Κι εσύ φτωχέ μου ποιητή
που αναβλύζει απ’ τα σπλάγχνα σου το δάκρυ
πάψε να κλαις είναι γιορτή
η λευτεριά ξαναγεννιέται από τη στάχτη.

Απόψε της σκλαβιάς μας οι σταυροί
γίνανε πούπουλα, αγέρας, ηλιαχτίδες
κι αν κλαιν χαρούμενα οι νεκροί
είναι που σπάνε οι ζωντανοί τις αλυσίδες.

Κι εσύ φτωχέ μου ποιητή
που αναβλύζει απ’ τα σπλάγχνα σου το δάκρυ
πάψε να κλαις είναι γιορτή
η λευτεριά ξαναγεννιέται από τη στάχτη.