Άρρωστα φώτα παραδίδονται στη λήθη
πέτρινα πρόσωπα στης πόλης το βυθό
ένοχα είδωλα στης φρίκης το θέατρο
μικροί θεοί που σβήνουν στο λυκόφως.

Άδειες ημέρες ταξιδεύουν στο άπειρο
έρημοι δρόμοι που οδηγούν στη μοναξιά
λησμονημένα τραίνα χάνονται στη θλίψη
καταραμένοι τραγωδοί στης πίκρας το χορό.

Το ξέρω πως πλανιέσαι στην κόλαση
στις τέσσερις τις εποχές γυρνώ κι εγώ.
Το ξέρω ζούμε εποχές στην κόλαση,
στην κόλαση, στην κόλαση, στην κόλαση

Τα ίδια κύματα φθείρουν το μέλλον
άχρωμες θάλασσες που γλύφουν το χρόνο
μαρμαρωμένοι βασιλείς χωρίς επικράτεια
παγωμένοι σκοποί που κρέμονται στο χάος.

Νεκρά τ’ αστέρια γυρίζουν στη γέννηση
άγονοι τόποι σπαρμένοι με οίκτο
ψυχρές ανάσες που λιώνουν στο χθες
αμαρτίες χλωμές ζητούν τιμωρία.

Το ξέρω πως πλανιέσαι στην κόλαση
στις τέσσερις τις εποχές γυρνώ κι εγώ.
Το ξέρω ζούμε εποχές στην κόλαση,
στην κόλαση, στην κόλαση, στην κόλαση.