Κράτησα από σένα τη σιωπή
αυτή που διάλεγες συχνά για να μιλήσεις
κι ένα σου όρκο στην αλήθεια τη σκληρή
αυτόν που ξέχασες στο τέλος να κρατήσεις.

Τίποτ’ άλλο από σένα δεν κρατάω
σε χαρίζω στον αγέρα σε σκορπάω.
Μόνη μου θα περπατάω κι όλα εντάξει
κάπου θα’ ναι κι η ζωή που μου’ χες τάξει.

Κράτησα από σένα τα σκοινιά
αυτά τα αόρατα που πάνω σου με δέσαν
μα απ’ τις στιγμές μας δεν κρατάω ούτε μια
γιατί κοντά σου οι στιγμές όλες πονέσαν.

Τίποτ’ άλλο από σένα δεν κρατάω
σε χαρίζω στον αγέρα σε σκορπάω.
Μόνη μου θα περπατάω κι όλα εντάξει
κάπου θα’ ναι κι η ζωή που μου’ χες τάξει.

Κράτησα από σένα μια ματιά
την τελευταία που με κάρφωσε στο αντίο
κι ένα ζευγάρι κατακόκκινα φιλιά
που μείναν μόνα να πετρώνουνε στο κρύο.

Τίποτ’ άλλο από σένα δεν κρατάω
σε χαρίζω στον αγέρα σε σκορπάω.
Μόνη μου θα περπατάω κι όλα εντάξει
κάπου θα’ ναι κι η ζωή που μου’ χες τάξει.