Πάει κι αυτή η μέρα
πάει κι αυτή η ελπίδα
ακόμα μια σφραγίδα
του χωρισμού βαθιά.

Νιώθω την καρδιά μου
σαν παγωμένη πέτρα
καρδιά ξενοδουλεύτρα
στου πόνου τα σκαλιά
πήρες πια το δρόμο
που παίρνουν τα πουλιά.

Φύλλο, φύλλο βγάζω
απ’ το μερολόι
καημό δυο μέτρα μπόι
πώς να σηκώσω πια.

Μαυροντυμένες φεύγουν
οι νύχτες και οι μέρες
και μοιάζουνε μητέρες
που χάσανε παιδιά
πήρες πια το δρόμο
που παίρνουν τα πουλιά

Νιώθω την καρδιά μου
σαν παγωμένη πέτρα
καρδιά ξενοδουλεύτρα
στου πόνου τα σκαλιά
πήρες πια το δρόμο
που παίρνουν τα πουλιά.