Ποιος παίρνει; Ποιος δίνει;
Κανείς δε θα γίνει μικρή διαδρομή μες στο χθες
να φεύγουν οι στιγμές κι εσύ να κλαις.

Δυο σκλάβοι του πρέπει
κανείς δεν αντέχει να βλέπει να είμαστε εμείς.
Εγώ θα λέω ζω κι εσύ θα ζεις.

Θα χάνομαι στις λέξεις σου, θα σμίγω μες στις σκέψεις σου,
στου κόσμου το ξημέρωμα, δικός μου ήλιος είσαι, ναι.

Είσαι, κάθε ανάσα μου, είσαι, κάθε σημάδι μου.
Είσαι, κάθε μου όνειρο, πάθος ακλόνητο.
Όλη η ζωή μου εσύ είσαι.

Σπασμένη η κορνίζα κι αγάπες με γκρίζα,
δε θα’ ρθω να ξέρεις για μας.
Την άνοιξη εσύ θα την κρατάς...

Θα χάνομαι στις λέξεις σου, θα σμίγω μες στις σκέψεις σου,
στου κόσμου το ξημέρωμα, δικός μου ήλιος είσαι, ναι.

Είσαι...