Ώρες οχτώ με πυρετό
δουλεύω μεροκάματο
μες στους καπνούς μ’ άλλους τρελούς
παρέα με το θάνατο.

Κι όταν νυχτώνει τρέχω να σε βρω
να ζήσω και να αναστηθώ.
Όταν νυχτώνει τρέχω να σε βρω
στην αγκαλιά σου να κρυφτώ.

Μάτια θολά, χέρια νεκρά
και γύρω όλα με μια ψευτιά
άγχος, σιωπή, παλιοζωή
μόνη ελπίδα μου είσαι εσύ.

Κι όταν νυχτώνει τρέχω να σε βρω
να ζήσω και να αναστηθώ.
Όταν νυχτώνει τρέχω να σε βρω
στην αγκαλιά σου να κρυφτώ.