Είναι το σύννεφο που τρέχει
πάνω σε γκρίζο ουρανό
είναι η καρδιά που δεν αντέχει
ένα ακόμα χωρισμό.

Μπορεί και να ναι οι αναμνήσεις
που με τον πόνο μου γελούν
κι όποτε λες πως θα μ’ αφήσεις
οπλίζουν και πυροδοτούν.

Νεύρα τεντωμένα, ρούχα ξεφτισμένα
κι όλα αυτά για σένα
που `σαι το ρίσκο μιας ζωής.
Νεύρα τσακισμένα και φιλιά φυλακισμένα
σε λασπόνερα πεσμένα
της βροχής.

Η ημέρα μες στον πυρετό μου
κάνει και πάλι επιδρομή
κι η νύχτα κάθε τι δικό μου
το μεταλλάσσει σε πληγή.

Απ’ άκρη σ’ άκρη έχω ιδρώσει
γιατί φοβάμαι μη χαθείς
κι όλοι οι τοίχοι έχουν ματώσει
από ξεσπάσματα οργής.

Νεύρα τεντωμένα, ρούχα ξεφτισμένα
κι όλα αυτά για σένα
που `σαι το ρίσκο μιας ζωής.
Νεύρα τσακισμένα και φιλιά φυλακισμένα
σε λασπόνερα πεσμένα
της βροχής.