Με τα μάτια ορθάνοιχτα το ταβάνι καρφώνω
περασμένα μεσάνυχτα το κρίμα μου μετρώ.
Το καθάριο σου πρόσωπο με φιλιά το λερώνω
και σαν άλλος Ιούδας μετανιώνω και θρηνώ.

Θεέ μου, τι ήταν αυτό για ένα κέφι δικό μου,
πόσο στον άνθρωπό μου έχω κάνει κακό.
Σαν Ιούδας, τα αργύρια στην καρδιά μου απλώνω,
τα μετράω, μα βλέπω μόνο εσένα αγαπώ.

Μη με κρίνεις αγάπη μου, γιατί θα’ χω φορτίο
τη ζωή πια στην πλάτη μου, βαρύ, να κουβαλώ.
Στην καρδιά μου οι τύψεις μου, πληγωμένο θηρίο,
θα με δέρνουν ως ότου να μου πεις σε συγχωρώ.

Θεέ μου, τι ήταν αυτό για ένα κέφι δικό μου,
πόσο στον άνθρωπό μου έχω κάνει κακό.
Σαν Ιούδας, τα αργύρια στην καρδιά μου απλώνω,
τα μετράω, μα βλέπω μόνο εσένα αγαπώ.