Ταξίδεψα τα χρόνια μου σε λάθος δρομολόγια
κι είχα για νότες βάσανα στου νου μου τ’ αναλόγια.
σκουριάζανε οι μέρες μου μαυρίζανε οι μήνες
γεννούσα τις αγάπες μου και πέθαινα για κείνες.

Τόσα ταξίδια και δεν έπιασα στεριά
χρόνια να χάνομαι στα ίδια τα νερά.
Θάλασσα μάνα μου, πατέρα ουρανέ
όλα τα όχι μου
γι αυτόν θα κάνω ναι.

Τους δρόμους που περπάτησα μαζί του δεν τους ξέρει
βότσαλα είπα τα φιλιά μια χούφτα να μου φέρει.
Να τα πετάξω στα νερά τα κρύα τα θολά του
κι ας πνίγομαι κάθε αυγή στη μαύρη θάλασσά του.