Ζωή στα τρία λεηλασία
μπροστά στο φως σαν ξένοι και οι δυο
κι από ανάγκη λέω αγάπη
μια σχέση νόμιμη που δε μετέχω εγώ.

Πως ν’ αντέξω, πως
την απουσία τη δική σου, πες πως.
Πως ν’ αντέξω, πως
έγινε εκείνη ο μεγαλύτερος μου εχθρός.

Τι ειρωνεία, τι ειρωνεία, τι ειρωνεία τραγική,
ψυχή και σώμα να `ναι σε σένα
και η ζωή μου να `ναι εκεί.
Τι ειρωνεία, τι ειρωνεία, τι ειρωνεία τραγική.

Ζωή κομμάτια, όνειρα άδεια
κι όμως εμείς ακόμα εραστές
κι από ανάγκη να λέω αγάπη
αυτή που γεύομαι τις νόμιμες χαρές.

Πως ν’ αντέξω, πως
την απουσία τη δική σου, πες πως.
Πως ν’ αντέξω, πως
έγινε εκείνη ο μεγαλύτερος μου εχθρός.

Τι ειρωνεία, τι ειρωνεία, τι ειρωνεία τραγική,
ψυχή και σώμα να `ναι σε σένα
και η ζωή μου να `ναι εκεί.
Τι ειρωνεία, τι ειρωνεία, τι ειρωνεία τραγική.