Αλλοίμονο σ’ εμένανε, που μόνος
τη νυχτοβρίσκω και νυχτοπερπατώ
και λέω αλλοίμονο γιατί υπάρχει φόβος
να πέσω στα σκατά να λερωθώ
και του ουρανού να μου ενσκύψει η μανία
στην κεφαλή να μου κολλήσουν τη λαδιά,
ο Βασίλης μας το παίζει ευαισθησία
και περπατάει καλλιτεχνικά.

Κι εκείνοι που μοιράζοντας εγκέφαλους, η φύση
τους αδίκησε καταφανώς
μου λεν’ πως μοιάζω εκπληκτικά με τον Διονύση
και με ρωτάνε αν είμαι αναρχικός
μα επειδή κατασκευάζω τραγουδάκια
κι εχω σαν κι εκείνον μυωπία
φοράω γυαλιά, και τρέφω και μουστάκια,
'κείνου, θα `πρεπε να `μαι φωτοτυπία.

Ακούω να μου λέει μια ναζιάρικη φωνή
πως ασυνείδητα το μύθο συντηρώ,
το μύθο που με θέλει κυνικό και σαρκαστή,
μα συγχρόνως συναισθηματικό,
γάνιασε η γλώσσα μου για να σου εξηγώ,
ο καθένας για τους άλλους είναι μια ζωγραφική,
την εικόνα μου στα μέτρα σου ζωγράφισες Αννιώ,
απάνω στου μυαλού σου το χαρτί.

Μέχρι αύριο μπορώ, ενδεχομένως,
να συνεχίσω τους υπαινιγμούς,
για πλείστους όσους είμαι φακελωμένος
τέτοιου είδους αισχρούς αφορισμούς,
δεν διστάζει, άμα λάχει, στο παζάρι να πουλήσει,
προκειμένου να πηδήξει της μαμάς του την ψυχή,
είναι ένας φαλλοκράτης που δε θέλει να το δείξει,
που, στο βάθος, τις γυναίκες τις μισεί.

Στον κόσμο δείχνει έναν ψεύτικο εαυτό
και με λυγμούς διάφορους περνά αυθεντικός
κι άλλα που τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ,
που αν αληθεύουνε, τότε δυστυχώς,
ο Βασίλης δε θα είχε πρόσωπο να εμφανιστεί,
όλα του θα `ταν κλεμμένα ή δανεικά,
θα του ΄μενε ένα κενό και οι αφορισμοί,
αυτοί προπάντων, χάρισμά του φυσικά,
θα του ΄μενε ένα κενό και οι αφορισμοί,
αυτοί προπάντων, χάρισμά του φυσικά.