Έκλαιγα για σένα μέχρι το πρωί,
έκλαιγα κι ας είχα, πάλι, ορκιστεί,
να μην πέσει κι άλλο δάκρυ
για χατίρι σου, αγάπη μου, στη γη.

Να `μουν μάρμαρο, όπως είναι τα αγάλματα,
να μην έβαζα για σένανε τα κλάματα,
να μη νιώθω τόσο πόνο κι αγανάκτηση,
ούτα φάρμακό μου να `σαι, ούτε εξάρτηση.

Έπινα για σένα μέχρι το πρωί,
με τον εαυτό μου έχω, πάλι, εξοργιστεί,
που τον βλέπω να δακρύζει,
για χατίρι σου, αγάπη μου, πικρή.

Να `μουν μάρμαρο, όπως είναι τα αγάλματα,
να μην έβαζα για σένανε τα κλάματα,
να μη νιώθω τόσο πόνο κι αγανάκτηση,
ούτα φάρμακό μου να `σαι, ούτε εξάρτηση.