Μια πόρτα νεοκλασικού ρυθμού
και μέσα περιμένει η Μαίρη,
ένα κομμάτι έρωτα πραγματικού
μ’ ένα διακοσάρι σας προσφέρει.

Αυτή γαλούχισε του έθνους τον ανθό
και το `χουμε παράδοση στην οικογένειά μας,
αν ο παππούς μου μ’ είχε γνήσιο εγγονό,
στην πόρτα αυτή ν’ αφήνουμ', όλοι, την παρθενιά μας.

Κι όταν οι γυναίκες μας το `χαν για τιμωρία
κι οι καθώς πρέπει δέσποινες είχανε διδαχθεί,
ότι, ο έρωτας, γι’ αυτές, ήτανε αγγαρία,
η ευτυχία πέρναγε από την πόρτα αυτή.

Μα τώρα που αν τους αρέσετε, σας παίρνουν στη στιγμή,
για την κρεβατοκάμαρα, χωρίς αμφιβολία,
για αμοιβή, την νύφη θα πληρώσει αυτή,
θα βγει, η δυστυχής, στην ανεργία.

Τα χρόνια της δε θα σας πω, να μην με πείτε ψεύτη,
το `22 ήρθε, με την καταστροφή
κι όπως χτενίζονταν, στου μαγαζιού της τον καθρέφτη,
την είδα, με την Ελλάδα μας μαζί,
κι όπως χτενίζονταν, στου μαγαζιού της τον καθρέφτη,
την είδα, με την Ελλάδα μας μαζί.