Και τώρα που θα φύγετε τι κάνουμε;
σας βλέπουμε για λίγο και σας χάνουμε,
καθίστε εδώ, μη βιάζεστε, πού πάτε;
εμείς υπάρχουμε όσο μας κοιτάτε.

Τι ήρεμος που είναι, τι επιμελής,
πώς σπάει τα τύμπανά του ο Γιώργος ο Καρλής,
τον κυνηγάω με λέξεις, να τον φτάσω,
τον πιάνει ο Χρήστος ο Ζερβός στο μπάσο.

Χωρίς αυτούς κανένας δεν πατάει στη γη,
οι δυο τους είν’ του χρόνου οι μηχανοδηγοί,
κι ο Γιώτης ( Παρασκευαΐδης ) είναι η οπτική γωνία
που φέρνει στο ρυθμό την αρμονία.

Στο ίδιο κομμωτήριο πηγαίνουμε,
στην ίδια δισκοθήκη μπαινοβγαίνουμε,
μα αν ήτανε ο ήχος από ύλη,
θα έμοιαζε πολύ με τον Βασίλη ( Βασίλης Πιερρακέας ).

Πες μου τι να πω,
πες μου τι να πω
και βάλε μουσική σ’ αυτό που λείπει,
σ’ αυτό που μόνους μας εγκαταλείπει.

Αέρα στα πανιά μας χρειαζόμαστε
μα όσο υπάρχει ο Γιώργος ( Γιαννόπουλος ), δε φοβόμαστε,
φυσάει, να φύγει το κακό το ρεύμα
με κάτι απ’ της Motown το μαύρο πνεύμα.

Χωρίς ωραία θέα, φίλε μου, δεν ζεις,
κι ο βιολιστής στη στέγη λέγεται Κουζής ( Δημήτρης Κουζής )
κι εκεί ψηλά, απάνω στην κονσόλα,
ο Γιάννης μοναχά τα βλέπει όλα.

Ο στίχος της με πιάνει, με μετακινεί,
καλώς τηνε της Μάρως ( Μάρω Μαρκέλλου ) τη γλυκιά φωνή,
δε θέλω ούτε στιγμούλα να σωπαίνει,
θέλω ν’ ακούω συνέχεια την Πέννυ ( Πέννυ Μπαλτατζή ).

Πες μου τι να πω, πες μου τι να πω,
πες μου τι να πω, πες μου τι να πω
και βάλε μια φωνή σ’ αυτό που λείπει,
σ’ αυτό που μόνους μας εγκαταλείπει.

Αλέξανδρε, το πάλκο τώρα φώτισε,
που η Στρούλια ( Ελένη Στρούλια ) με τη χάρη της το πότισε,
και, Παναγιώτη, την ορμή σου δώσ’ μας,
να ξέρεις, θα `σαι πάντα ο τροχός μας.

Θα κάνουμε τη σάχλα μας παράσταση
και την απάθειά μας επανάσταση,
στου φόβου τη στυγνή δικτατορία,
προτάσσουμε ένα Κ-13.