Στην ξενητειά που ζω, δεν τη μπορώ, θα ξεψυχήσω
αν δε γυρίσω στην πατρίδα ένα πρωί,
έχω καρδιά πολύ πικρή, καρδιά φαρμακωμένη,
άλλο κουράγιο πια δεν έχω για ζωή.

Πότε θα δω τον Υμηττό, να δω γαλάζιο ουρανό,
παλιά μου αγάπη, να σε δω,
την ξενητειά, την ξενητειά δεν τη μπορώ.

Όλο καημό, κοιτώ ψηλά τους γλάρους που πετάνε,
αχ, και να είχα δυο φτερά, χρυσά φτερά,
την Παναγιά παρακαλώ, το χέρι να μου δώσει,
για να ξεφύγω απ’ την σκληρή την ξενητειά.

Πότε θα δω τον Υμηττό, να δω γαλάζιο ουρανό,
παλιά μου αγάπη, να σε δω,
την ξενητειά, την ξενητειά δεν τη μπορώ.