Αμφιβάλλω αν ποτέ σου θα το νιώσεις,
με τι πείσμα προσπαθείς να με πληγώσεις,
εφιάλτης η ζωή μου έχει γίνει
και σ’ εσένα ρίχνω όλη την ευθύνη.

Στάχτη, στάχτη.

Στάχτη, στάχτη, όλα γίνανε στάχτη,
το τοπίο είναι γκρίζο, την εκόνα σου σκίζω,
το είδωλό σου γκρεμίζω,
στάχτη, στάχτη, πίσω άφησες στάχτη,
τόσα χάδια χαμένα, τόσα βράδια θλιμμένα,
που είχαν στόχο εμένα.

Αμφιβάλλω αν πονέσεις κάποια ώρα
κι αν συγκρίνεις το πώς ζήσαμε ως τώρα,
τώρα άρχισαν τα χάδια να με πνίγουν
και τα φεύγω μου, τις πόρτες να ανοίγουν.

Στάχτη, στάχτη.

Στάχτη, στάχτη, όλα γίνανε στάχτη,
το τοπίο είναι γκρίζο, την εκόνα σου σκίζω,
το είδωλό σου γκρεμίζω,
στάχτη, στάχτη, πίσω άφησες στάχτη,
τόσα χάδια χαμένα, τόσα βράδια θλιμμένα,
που είχαν στόχο εμένα.