Το δέντρο που είναι μοναχό
ο αέρας το μαλώνει.
Λυγάει τον ίσιο του κορμό,
τα φύλλα του ματώνει.

Πες μου, γιατί είσαι μοναχό,
πού βρήκες τέτοιο θάρρος,
πώς γίνεται να κουβαλάς
της μοναξιάς το βάρος.

Πού είναι όλοι οι φίλοι σου,
πού είναι η φαμελιά σου,
μέσα σ’ αυτήν τη μοναξιά
πού παίζουν τα παιδιά σου.

Το δέντρο που είναι μοναχό
στον άνεμο πεισμώνει.
Στέλνει τη ρίζα του βαθειά
και τα κλαδιά του απλώνει.

Δε σε φοβάμαι που φυσάς
κι αν θες ξερίζωσέ με.
Έχω καμένη την καρδιά
κι απ’ τ’ όνειρο κρατιέμαι.

Εγώ θα ζήσω μοναχός
γιατι είμαι προδομένος.
Ό,τι αγαπούσα στην ζωή
έγινε τόπος ξένος.

Το δέντρο που είναι μοναχό
δύο ζωές ξοδεύει.
Τη μια που δεν την έζησε
κι αυτήν που τον παιδεύει.