Ποιον να ρωτήσω να μου πει
τι έφταιξα και κλαίω,
εγώ που ονειρεύτηκα,
τον κόσμο τόσο ωραίο…

Σαν αγκαλιάζω τον ντουνιά,
και δίπλα του πλαγιάζω,
μ’ αφήνει πάντα παγωνιά
πονώ κι αναστενάζω….

Να σε ρωτήσω να μου πεις,
πες μου σοφέ διαβάτη,
να σου ζητήσω να μου βρεις
αν έφταιξα σε κάτι…

Σαν αγκαλιάζω τον ντουνιά,
και δίπλα του πλαγιάζω,
μ’ αφήνει πάντα παγωνιά
πονώ κι αναστενάζω…

Να μη στενάζεις άδικα,
και στο γράψεν η μοίρα,
να τους μοιράζεις ομορφιά
να σε κερνάν αλμύρα…

Μα αν ήξεραν οι άνθρωποι,
μόνο να σε προφέρουν,
Ο κόσμος θα χε γιατρικό,
για αυτούς που υποφέρουν…