Μέσα στα χέρια σου ο κόσμος μου μικρός
ματια θλιμένα που τρομάζουνε στους ήχους
κι αν μοιάζει άχαρος ετούτος ο καιρός
μετρώ στοιχήματα με της καρδιάς τους χτύπους.

Μα πόσα γράφουν τα χαρτιά και σε γελούν
στο αναλόγιο σκουπίδια πεταμένα
λόγια που οι άτρωτοι φοβούνται να σου πουν
συχνά τη μνημη σου σκοτώνουν μ'ένα ψέμα.

Αν θες τα βράδια την αλήθεια θα ντυθώ
ξανα θα ψαξω τα χαμενα ονειρα μου
ειναι αναγκη την συνηθεια ν'αρνηθώ
να σ'ακουμπήσω να σε φέρω πιο κοντα μου.

Όσα κιαν ζήτησα τα θάβει η μοναξιά
και μάθε πως στον άνεμο πεθαίνει
ότι χωρίζει και θυμώνει την καρδιά
πως να αρχίσει μια αγάπη τελειωμένη.

Μα αυτά τα πάθη που ορίζει η ζωή
όσο καλα κι αν κρύβω θα με βρούνε
κάποιας πυθίας ξεγελουν τη λογικη
Μια σκάρτη αλήθεια, τόσα λάθη μου χρωστούνε.