Χρυσόφτερα της νιότης μου ονείρατα
αζύγωτοι αητοί στα μεσουράνια
ασίγαστη κι ανείπωτη περφάνεια
σα βράχοι ακιότευτοι στ’ άγρια κύματα.

Καβάλα στις φτερούγες σας με φέρνατε
γυροβολιά στου κόσμου το σεργιάνι.
Καράβι δίχως πόρτο και λιμάνι
σαν την ψυχή και τα μυαλά μου παίρνατε.

Μου θόλωνε τα μάτια το θυμίαμα
του αύριου, της σίγουρης ελπίδας
καταμεσής του πέλαγου σανίδας
ζωής, καιρού θανατικού προμήνυμα.

Μα της ζωής το χάραμα σαν τέλειωσε
κι ο ήλιος στον ορίζοντα εφάνη
νίκη καμιά που να κρατά στεφάνι
δε σίμωσε κοντά μου κι ούτε πέρασε.


Αχ, όνειρά μου του ουρανού κεντήματα.
όσο ψηλά κι αν σήκωσα τα χέρια
μικρά πολύ σταθήκανε γι’ αστέρια
παιδιού που τα διαβάζει στα ποιήματα.