Τα όνειρα τα ανθρώπινα
Γλυκά και μισοσκότεινα
Περάσαν ένα ένα
Έξω από την πόρτα μου
Κι ας καίγανε τα φώτα μου
Δε στάθηκε κανένα.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα
Ποιο ριζικό μετάλαβα
Και ζω μες τον χειμώνα
Πως η ζωή καρφώθηκε
Ισόβια στριμώχτηκε
Στης κόλασης το στόμα.

Τα πιο καλά μου αισθήματα
Σαν να `ταν αμαρτήματα
Τα έχω πληρωμένα
Μόνος και ρέστος έμεινα
Εγώ που σ’ όλους έδινα
Δεν έχω πια κανένα.