Θα σε κοιτώ σαν συννεφιά που πλησιάζει
Μια συννεφιά που έχω μάθει ν’ αγαπώ
Κι ενώ το βλέμμα σου ξανά θα σκοτεινιάζει
Αυτό το βλέμμα θα διαλέγω για ουρανό.

Θα σ’ έχω πάντα παραπάνω από καθόλου
Θα σ’ έχω πάντοτε πιο λίγο από αρκετά
Θα ισορροπώ στο περιθώριο του ρόλου
Πάντα το τέλος θ’ αναβάλλω για μετά.

Η συννεφιά σου που αγαπώ θα με θαμπώνει
Θ’ ακολουθεί κάθε μου βήμα σα σκιά
Τόσο καιρό που την κοιτώ να δυναμώνει
Πως να σωθώ που έγινα ο ίδιος συννεφιά.