Σου φτάνει ένα ερείπιο
κι αίμα σ’ ένα νήπιο
για τ’ άδικο του κόσμου.

Θεοί ανακατεύονται
ανάσες ξενιτεύονται
και πάντα κάπου από ψηλά
να πέφτει ο Ίκαρός μου.

Στην ομίχλη των καιρών
ψάχνε σαν τον ιχνηλάτη
πανταχού είναι παρών
ο Παλιός των Ημερών.

Σου φτάνει ένα ακρωτήριο
να νιώσεις το μυστήριο
φτερούγισμα του κόσμου.

Θεοί ανακατεύονται
ανάσες ξενιτεύονται
και πάντα κάπου από ψηλά
να πέφτει ο Ίκαρός μου.