Φτωχά ψαράκια θα βογγάν
Στα δόντια του τα μυτερά
Κι αν τους σκοτώνει τη χαρά
Δεν τρέχει μία κι ούτε καν.

Τους παίρνει σπίτια και δουλειά
Να ζουν μονάχα οι δυνατοί
Της φύσης νόμοι είν’ αυτοί
Και όλο σφίγγει τη θηλιά.

Ο τύπος μέγας και τρανός
Μεσσία θέλει να τον λεν
Κι ας σ'έχει φτάσει στο μηδέν
Και γίναν τα λεφτά καπνός.

Ό,τι κι αν γίνει ζαμανφού
Χτυπάς την πόρτα του κουφού
Αν ψάχνεις σωτηρία
Στο στόμα καρχαρία.