Εκεί πάνω στον λόφο οδηγούν όλοι οι δρόμοι
Η δική μας η Ρώμη μένει πάντα κρυφή
Απ’ τα μάτια των άλλων που ποτέ τους δεν είδαν
τη ζεστή καταιγίδα της δικής σου ματιάς, της δικής σου καρδιάς.

Η δική μας η Ρώμη.

Ξέρω θα `ρθουνε μέρες θα χλωμιάζει η αγάπη
της καρδιάς το αγκάθι θα μουσκεύει τα μάτια.
Μα θα ξέρω πως πάντα θ’ αγαπιόμαστε ακόμη
η δική μας τη Ρώμη θα `ναι πάντα εκεί , θα `ναι πάντα εκεί.

Η δική μας η Ρώμη.

Όταν φύγει ο ένας στης ομίχλης τον κόσμο
Η αγάπη διψάει γίνεται άνυδρη γη
Πώς να βρω έναν δρόμο να με πάει στη Ρώμη
η δική μας τη Ρώμη μόνο στ’ όνειρο ζει.

Είν’ απλά ένας λόφος, ειν’ ο λόφος του Στρέφη
Μα η αγάπη μου γνέφει, με τραβάει εκεί
Στα ασπρόμαυρα χρόνια η ζωή μου γυρνάει
μόνη της περπατάει πια, στην έγχρωμη γη, με τη σκιά σου μαζί.

Η δική μας η Ρώμη.