Είπα απόψε να μεθύσω να βγω δυο πέλαγα να πιω
πίσω μου όλα να τ’ αφήσω για πως να ζήσω και με ποιον.
Έχω στον εαυτό μου μόνο να δώσω εγώ λογαριασμό
δεν τον χρειάζομαι τον πόνο δεν έχω ανάγκη τον καημό.

Εγώ θ’ αδειάζω τα ποτήρια που ξεχειλίζουν μ ένα όχι μου
και δε σας κάνω τα χατίρια, άλλοι είναι εμένανε οι στόχοι μου.
Θα μείνω αιώνια μεθυσμένη με τις αξίες που κρατώ
και σεις θα είστε οι χαμένοι μ’ αυτά τα λίγα που απαιτώ.

Αδυνατώ με τους βαρβάρους να συμβιώνω σε κλουβιά
και να σηκώνω τέτοιο βάρος αχαριστία και σκλαβιά.
Αν δε με λέγανε Ελλάδα δε θα μουν πάντα σαν γιορτή
τη μια- σαν ήλιος στη λιακάδα, την άλλη- μπόρα και βροχή.