Αγάπησα και εγώ πολύ
και πέταγα σαν το πουλί
σε ουρανούς και αστέρια,
αλλά σιγά με τον καιρό,
έμεινα δίχως ουρανό
και με αδειανά τα χέρια.

Μη με ρωτάτε πια,
μη με ρωτάτε πια
για κείνη την αγάπη,
για κείνη τη φωτιά.
Σαν κεραυνός με πλήγωσε
σαν δέντρο με ξερίζωσε,
στου δρόμου το βορριά.

Τα περασμένα, τα παλιά
με ’ χουν τυλίξει σαν θηλιά
κι’ όλο με τυραννάνε,
κι’ οι αναμνήσεις, κι’ οι καημοί
κάθε λεπτό, κάθε στιγμή
την πόρτα μου χτυπάνε.