Από τα σύνορα μακριά
πλανιέσαι μες στην ξενιτιά,
θλιμμένο μου αγόρι.
Στα μάτια σου ψιλή βροχή
κι ο πόνος σου μες στην ψυχή
της νύχτας ξεροβόρι.

Αχ, και ν’ άνοιγαν οι δρόμοι,
τα λιμάνια κι οι σταθμοί
συ να `ρχόσουνα κοντά μου
να μου φεύγαν οι καημοί.
Αχ, και ν’ άνοιγαν οι δρόμοι,
πικραμένο μου παιδί.

Από τα σύνορα μακριά
χρυσό κλουβί η ξενιτιά,
παλάτι δίχως πόρτα.
Κλειστή κι η στράτα π’ οδηγεί
στην πικραμένη σου τη γη,
στους φίλους που `χες πρώτα.

Αχ, και ν’ άνοιγαν οι δρόμοι,
τα λιμάνια κι οι σταθμοί
συ να `ρχόσουνα κοντά μου
να μου φεύγαν οι καημοί.
Αχ, και ν’ άνοιγαν οι δρόμοι,
πικραμένο μου παιδί.