Σαν εξωκλήσι έρημο
και σαν κερί σβησμένο
μοιάζω αγάπη μου κι εγώ
κι είναι η καρδιά μου απ’ τον καημό
σαν τζάμι ραγισμένο.

Ώρα την ώρα καρτερώ
την πόρτα μου ν’ ανοίξεις
τα όνειρα μου τα νεκρά
γύρνα να τ’ αναστήσεις.

Βαριά η νύχτα έρχεται
κι απλώνει στην καρδιά μου
και είναι η πίκρα μου βουνό
κι αναστενάζω και πονώ
που λείπεις μακριά μου

Ώρα την ώρα καρτερώ
την πόρτα μου ν’ ανοίξεις
τα όνειρα μου τα νεκρά
γύρνα να τ’ αναστήσεις.