Τα βήματα πάνε κι ο νους ταξιδεύει...
Οι μέρες κυλάνε κι ο δρόμος στενεύει
Ονείρατα χίλια, πουλιά που πετάξαν
Στην άμμο κοχύλια, καράβια που αράξαν.

Κι εσύ μια βαρκούλα μακριά π’ αρμενίζει...
Κι η αγάπη σου φάρος που πια δε φωτίζει.

Η σκέψη βαραίνει και κλείνουν τα μάτια
Ορίζοντα ψάχνει, μαζεύει κομμάτια
Καρδιά που σωπαίνει, κορμί που παγώνει
Ανάσα σβησμένη κι η νύχτα ζυγώνει.

Κι εσύ μια βαρκούλα μακριά π’ αρμενίζει...
Κι η αγάπη σου φάρος που πια δε φωτίζει.