Μ’ ένα κατάρτι δίχως πανί
βγήκα στη τρικυμία.
Ήσουν πορεία, ήσουν νησί
σε κυνηγούσανε πολλοί
μα εσύ ήσουν άπιαστο πουλί,
Αρετή.

Και γυρνώ στα πελάγη
στο βυθό, στον αφρό.
Ψάχνω για να σε βρω.
Οι Θεοί και οι μάγοι
ούτε αυτοί σ’ έχουν δει.
Κάπου θα `χεις κρυφτεί,
Αρετή.

Ένα φεγγάρι σ’ αντάμωσα
και τούτο μου `χες τάξει.
Όταν χαράξει θα μ΄αγαπάς
όμως εκείνο το πρωί
ο ήλιος ξέχασε να βγει,
Αρετή.

Σ’ ένα βιβλίο σε διάβασα
σε λέγαν Αρετούσα.
Αχ να μπορούσα να βυθιστώ
μέσα στους στίχους να χαθώ
να γείρω πλάι σου γυμνός,
μια στιγμή.