Μες στη χοντρή μου κοιλιά λεχώ λεχώνα
την τροφή του χειμώνα μαγείρευα κρυφά

Κι ήμουν εγώ ο ρυθμός νταού νταούλι
στο μεγάλο τραγούδι χτισμένος ζωντανός
ο ουρανός είν’ ένας νόμος αδειανός
κι η χωματένια σου μορφή ώ, είναι βρωμικο ψωμί

Του κοριτσιού η αγκαλιά, φωνή λα λαού λα
μαζική κουλτούρα, όγκοι κοπριά

Σαν το φτωχό Ιωνά, Θεού ελέω τη χάρη
το θεόρατο ψάρι τροφή για όποιον πεινά
τα περσινά, αρρώστιες και θανατικά
ηλεκτρισμένη μηχανή για τη χρονιά τη φετινή

Θα ξανοιχτούμε κι οι δυο μέσα στη θλίψη της μέρας
Σαν θαλάσσιος ελέφας θα σε αγαπώ

Και σαν φεγγάρι τρελό μέσα σε σήραγγα τρένου
το τραγούδι του ξένου θα σου ξαναπώ:
Ο ουρανός είν’ ένας νόμος αδειανός
κι η χωματένια σου μορφή ώ, είναι βρωμικο ψωμί

Κάθε αγαθό το βρωμικο ψωμί
κάθε πλάσμα ερωτικό σε λειτουργία
ίί αε φάε
θα φανερωθεί θα καθαρισθεί
σ’ όποιον του παραδοθεί. άμα καταβροχθισθεί