Την πρώτη μέρα τη γη έχασα κάτω απ’ τα πόδια μου,
τη δεύτερη είπα πως δε θ’ άντεχα τη στεναχώρια μου.
Την τρίτη αποφάσισα ξανά να πω
την τέταρτη δεν ήθελα άνθρωπο να δω.

Για μια δυο μέρες έκλαιγα για σένα συνεχώς
μα για την έβδομη είπαν πως
σταμάτησε κι ανάσαινε κι ο ίδιος ο θεός.

Και από εδώ και μπρος
θα είμαι μια χαρά, θα ζω για μένα πια,
δε θα `μαι συνεχώς στη δική σου σκιά.
Θα είμαι μια χαρά κι εσύ θα είσαι πια
παρένθεση που έκλεισε για μένα οριστικά.

Την όγδοη μέρα ξανακύλησα κι εσένα ζήταγα,
την ένατη είπα πως τελειώσαμε και γύρω κοίταγα.
Κι ύστερα αποφάσισα φίλους να δω,
μέρα τη μέρα άρχισα να ξαναζώ.

Για μια δυο μέρες έκλαιγα για σένα συνεχώς
μα για την έβδομη είπαν πως
σταμάτησε κι ανάσαινε κι ο ίδιος ο θεός.

Και από εδώ και μπρος
θα είμαι μια χαρά, θα ζω για μένα πια,
δε θα `μαι συνεχώς στη δική σου σκιά.
Θα είμαι μια χαρά κι εσύ θα είσαι πια
παρένθεση που έκλεισε για μένα οριστικά.