Όλου του κόσμου τα παιδιά … σαν τα πουλιά πετούνε
Ψάχνουν για «σπόρο» , τα όνειρα … στον «κήπο» αυτόν να βρούνε
Δεν τα φοβίζει ο βοριάς … ζουν με το παραμύθι
Το «σκιάχτρο» μην τους κάνετε … να φύγουν δεν τους πείθει.

Όταν ζητούν μια συντροφιά … τα βράδια σαν κοιμούνται
Πάντα στα ίδια σύννεφα … του ονείρου συναντούνται
Πιάνουν παιχνίδια με χαρά … χορεύουν και γελάνε
Παίζουν με χέρια καθαρά … τα «σκιάχτρα» τα ξεχνάνε.

Είναι ένας κήπος η ζωή … που τα πουλιά πετάνε
Παιδιά , «πουλιά» που αχόρταγα … τον «σπόρο» τους ζητάνε
«Σπόρο» που δίνει «όνειρα» … τα βράδια σαν ξαπλώνουν
και με πλατιά χαμόγελα … στο στόμα ξημερώνουν.

Κι αν είναι ο «αχυράνθρωπος» …εκεί να τα φοβίζει
Κρυφά τα βράδια τα καλεί … να `ρθούν να τα φροντίζει
Γιατί καρδιά κι αν έτυχε … στα στήθια να μην έχει
Κάτω από το καπέλο του … τα βάζει όταν βρέχει.

Όταν ζητούν μια συντροφιά … τα βράδια σαν κοιμούνται
Πάντα στα ίδια σύννεφα … του ονείρου συναντούνται
Πιάνουν παιχνίδια με χαρά … χορεύουν και γελάνε
Παίζουν με χέρια καθαρά … τα «σκιάχτρα» τα ξεχνάνε.

Είναι ένας κήπος η ζωή … που τα πουλιά πετάνε
Παιδιά , «πουλιά» που αχόρταγα … τον «σπόρο» τους ζητάνε
«Σπόρο» που δίνει «όνειρα» … τα βράδια σαν ξαπλώνουν
και με πλατιά χαμόγελα … στο στόμα ξημερώνουν.