Ένα καραβάκι στο Θερμαϊκό σαλπάρισε
δρόμος του νερού Αθήνα – Σαλονίκη.
Άσπρο λουλουδάκι στα ριζά του βράχου άνθισε
μια ρωγμή στην πέτρα μόνο μας ανήκει.

Άστρο θαμπό στο δρόμο μας
κι η ελπίδα λεμονιά στην πόρτα μας.
Σαράντα κύματα τη ρότα μας χαράζουν
αναδιπλώνονται γελούν κι αναστενάζουν.

Πληγή μου αίμα διάφανο
τραγουδάκι μου γλυκό παράπονο
ας είναι τ’ όνειρο ελαφρύ που σε σκεπάζει
όταν στα μέρη του βοριά γλυκοχαράζει.

Σε μια φούχτα χώμα με τα ψέματα μεγάλωσα
άνθος της σκουριάς και φύλλα σκονισμένα.
Κι αν αντέχω ακόμα κι αν με το χειμώνα μάλωσα
είναι που αψηφώ της μοίρας τα γραμμένα.

Άστρο θαμπό στο δρόμο μας
κι η ελπίδα λεμονιά στην πόρτα μας.
Σαράντα κύματα τη ρότα μας χαράζουν
αναδιπλώνονται γελούν κι αναστενάζουν.

Πληγή μου αίμα διάφανο
τραγουδάκι μου γλυκό παράπονο
ας είναι τ’ όνειρο ελαφρύ που σε σκεπάζει
όταν στα μέρη του βοριά γλυκοχαράζει.