Σ' το 'πα και το '66, ένα βράδυ βροχερό,
θα 'μαι μακριά σου τότε, πού θα ψάχνεις για γιατρό,
για γιατρό και δικηγόρο, να σου δώσουνε γραμμή,
κάτι θα λαλεί στο χώρο, τούτη φταίει για το παιδί.

Στο Βαρδάρη και στη Βάθη, στου Συγγρού και στου Ψυρρή,
οι καλύτεροί μου φίλοι λιώνουνε σαν το κερί
και βαθειά μέσα στα χόρτα ανασαίνει ένα παιδί,
βάζω το κλειδί στην πόρτα, κλείνω την καταπακτή.

Σ' το 'πα και το '66, με τραγούδια βραχνιασμένα,
είσαι σχήμα τού θανάτου, δεν μπορείς χωρίς εμένα,
δίχως το δικό μου δώρο είσαι στείρα και μουγκή,
στον ομφάλιο σου λώρο μια μαμή ακροβατεί.

Κι από πάνω φέγγουν φώτα, οι χειρούργοι έχουν δουλειά,
σ’ αγαπώ όπως πρώτα και ορμάω στα σκαλιά
και ορμάω στο μονοπάτι, κουκουρίκου ο πετεινός,
αν στραφώ, να γίνω αλάτι και να μη χαρώ το φως.