Πήρε ο αέρας να φυσά
κι η νύχτα απ’ άκρη σ’ άκρη
κι η μοναξιά μου δάκρυ.

Δυο μάτια δυο θάλασσες
κι εγώ σκαρί ρημάδι
και ρότα για τον Άδη.

Μακριά με σέρνει η θίελα
κι ένα δικό σου χάδι
που να `σαι αυτό το βράδυ
κι η μοναξιά μου δάκρυ.