Απόψε που μονάχος συλλογιέμαι
οι σκέψεις μου αντάμωσαν μ’ αυτούς
αυτούς που μια ολόκληρη ζωή
μονάχοι αρμενίζουν.

Αυτούς που δεν προδώσανε κανέναν
αυτούς που αγαπήσανε βαθιά
την ομορφιά του κόσμου
που κάποιοι άλλοι εξαγόρασαν με ψέμα.

Αυτούς που αγαπήσανε προπάντων τη ζωή
της Φύσης και του Ανθρώπου την κλεμμένη χάρη
αυτούς που ξεψυχήσανε αρνούμενοι
του χωροχρόνου την απάτη
κι ανάψαν στο σκοτάδι μια φωτιά.

Σαν να το προκαθόρισε η μοίρα
με αγώνες και ιδέες οπλισμένοι
στης κάθε μέρας τη γιορτή
χαμόγελα και όνειρα μοιράζουν.

Μιας άκαρδης εποχής εξορισμένοι
στο περιθώριο των άκαιρων καιρών
περήφανοι κι αμήχανοι το μέλλον ατενίζουν.

Αυτοί που αγαπήσανε προπάντων τη ζωή
της Φύσης και του Ανθρώπου την κλεμμένη χάρη
αυτοί που ξεψυχήσανε αρνούμενοι
του χωροχρόνου την απάτη
κι ανάψαν στο σκοτάδι μια φωτιά.

Κι αν νόμισες πως βγήκαν νικημένοι
ριγμένοι στου ονείρου τη φωτιά
κατάφεραν και βγήκαν νικητές
στης ζωής το πουλημένο το παιχνίδι
Κατάφεραν και βγήκαν νικητές...