Πάλι η νύχτα σε ΄φερε
μέσα σε ένα ποτήρι
γουλιά που μόλις θα σε πιω
κόμπος θα μου σταθείς.

Νύχτα μου φαρμακερή
λιώνω πάλι σαν κερί,
μέσα στο σκοτάδι,
μου ΄χει κλέψει τη χαρά
τούτη η γη δε με χωρά
γι΄άλλο ένα βράδυ.

Άγρυπνες νύχτες πέρασα,
ώσπου να σε ξεχάσω,
μα έγινες ανάσα μου
και ρίζωσες βαθιά.

Νύχτα μου φαρμακερή
λιώνω πάλι σαν κερί,
μέσα στο σκοτάδι,
μου ΄χει κλέψει τη χαρά
τούτη η γη δε με χωρά
γι΄άλλο ένα βράδυ.