Τραγούδι αφιερωμένο στον Σταύρο Κουγιουμτζή από το επερχόμενο άλμπουμ του Νικήτα Βοστάνη

Στην έρημο με ξύπνησαν
φωνές που τραγουδούσαν.
Η άμμος χόρευε τρελά
και μ’ ένα πιάνο μου μιλά
με νότες που πονούσαν.

Ψάχνω σε πόλεις και ναούς,
κλέβω σοφά βιβλία.
Θέλω να βρω τις μουσικές,
αυτές που άφησες εχθές
φρουρούς στην Κασταλία.

Κάποιος σε είπε αυγερινό
κι εσύ χαμογελούσες.
Της πόλης είχες τα κλειδιά
και χόρευαν χίλια παιδιά
τα πλήκτρα σαν χτυπούσες.
Κι εσύ χαμογελούσες.

Εσύ δεν έφυγες ποτέ
γιατί παντού σε βρίσκω.
Στο άδικο να `σαι αντί,
άγγελος- φως σ’ ένα σι- ντι
και σε βινύλιο δίσκο.

Φορούν οι νύχτες νυφικά
μα εγώ ψάχνω για να βρω
μια χορωδία λουλουδιών,
πρίγκιπα των μελωδιών.
Εσένα ψάχνω, Σταύρο.

Γίναν τα χρόνια φυλακές,
τα χρώματα αλλάζουν.
Κρύβει ο κόσμος μυστικά,
χαθήκαμε οριστικά
σε πόλεις που αδειάζουν.
Τα χρώματα αλλάζουν.

Εσένα ψάχνω, Σταύρο.