Τραγουδάκι τραγουδάω σε χαρούμενο σκοπό
και τη θερινή μου μνήμη με στιχάκια την κεντώ.

Το μυαλό μου όλο τρέχει στα βραδάκια τα ωραία
κι από λάθος τηλεφώνου όλα άρχισαν τυχαία.

Με κονιάκ πενήντα χρόνων και αργά μετά τη μία
μιάς νυκτός του Ιουλίου η μεγάλη τρικυμία.

Πάρος, Νάξος, παραλίες, η σελήνη που με πείθει
και τις χούφτες σου γεμίζω με τα δύο μου τα στήθη.

Καλοκαίρι μ’ απορίες, τι θα γίνει, ποιος να ξέρει;
Πάντα αγκαλιά στις βόλτες και στο δρόμο χέρι - χέρι.

Mα όλα τούτα ξεθωριάζουν στις βροχές του φθινοπώρου,
το αιώνιο παιχνίδι του έρωτος του τοξοφόρου.