Τραβάω κουρτίνες … το δωμάτιο να φωτίσει
μα το σκοτάδι … επιμένει να μην φεύγει
κι ένα μεθύσι … που δεν λέει να μ’ αφήσει
θολή ζαλάδα … κι ένα μυαλό που ταξιδεύει.

Κρύα σεντόνια … το μαξιλάρι είναι άδειο
και τα σκεπάσματα … όπως ήταν χθες το βράδυ
περνώ τις ώρες … με μουσική δίπλα στο ράδιο
πόσο μου λείπει … ένα απαλό , γλυκό σου χάδι.

Σ’ αυτή την πόρτα … δεν ταιριάζουν τα κλειδιά
σ’ αυτή την πόρτα … που δεν λέει πια ν’ ανοίξει
μα σκέψου πρώτα … δεν έχει είσοδο η καρδιά
ούτε έχει φώτα … να δεις ποιος θα την διαρρήξει.

Κλείνω κουρτίνες … όμως δεν απομακρύνομαι
δεν έχω λόγο … δεν έχω κάπου για να πάω
από συνήθεια … δίχως να καταλάβω ντύνομαι
έξω σαν βγήκα … για πού ξεκίνησα ξεχνάω.

Πάλι στο ίδιο … το τραπέζι ξανακάθησα
είναι εκείνο … που καθόμασταν παρέα
στο ίδιο μέρος … όπου χθες ξαναπροσπάθησα
να σε ξεχάσω … σαν μια εικόνα φευγαλέα.

Σ’ αυτή την πόρτα … δεν ταιριάζουν τα κλειδιά
σ’ αυτή την πόρτα … που δεν λέει πια ν’ ανοίξει
μα σκέψου πρώτα … δεν έχει είσοδο η καρδιά
ούτε έχει φώτα … να δεις ποιος θα την διαρρήξει