Αδερφέ μου στρατηλάτη
Πιο πολύ θα σ’ αγαπούσα
Αν σε κάναν κωπηλάτη
Δε θα σου `ριχναν αλάτι
Στις πληγές σου και στην πλάτη
Δε θα σού `μπηγαν μαχαίρια
Και καρφιά στα χέρια.

Τώρα έγινα αγέρας
Αφού δεν μπορώ να σ’ έχω
Έμαθα σκληρά ν’ αντέχω
Ζω στο τέλος κάθε μέρας
Στο Μπεϊρούτ, στη Λισαβόνα
Με φωνάζουνε Γοργόνα
Και γυναίκα τέρας.

Ζει και ζει, μου λένε, ζει
Στα λιμάνια με γλεντάνε
Σε μπορντέλο μαγαζί
Καπετάνιοι στα καράβια
Τους περνώ ψιλό γαζί
Μένουν με την τσέπη άδεια
Και οι ναύτες τους μαζί.

Αδερφέ, κρυφέ μου πόθε,
Γνήσιε βασιλιά και νόθε,
Πήγες πέρα απ’ την Ασία
Να `βρεις την αθανασία
Μα, να ξέρεις, σημασία
Έχει ο χτύπος απ’ το βέλος
Στης ζωής το τέλος.