Η νύχτα, θολή
κι η κουβέντα, παγώνει
τα μάγουλά σου, φλογισμένα
από σταγόνες του νερού.

Τα φώτα, μισοπεθαμένα
και ‘συ με το φουστάνι του χορού
και προσπαθείς, να κρατηθείς
από τα περασμένα.

Τα χέρια σου, είναι παγωμένα
κοντά μου δε θα ζεσταθείς.
Τα χέρια σου, είναι παγωμένα
κοντά μου δε θα ζεσταθείς.

Η νύχτα, θολή
και το κραγιόν σου λιωμένο
το μάτι σου, τρομαγμένο
να μου γελάσεις προσπαθείς.

Το χέρι σου, πάνω μου ξένο
το στόμα σου, πάνω μου ξένο
εγώ να ξέρω ότι πια δεν περιμένεις
και συ να ξέρεις ότι χρόνια δε σε θέλω.

Τάχα, δεν έχεις καταλάβει
ότι θα φύγεις μοναχή.
Τάχα, δεν έχεις καταλάβει
ότι θα φύγεις μοναχή.