Όχι θέλημα ρηγάδων,
όχι σκλάβου υποταγή
με τ’ ανεμοπόδαρο άτι
σέρνει τον, ταξιδευτή.

Μέσα του μια μοίρα κάπου,
αιστάνεται, τον οδηγεί
προς απάντεχο ένα τέλος,
προς μιαν άγνωρη πηγή.

Κάτι μέσα, όχι προστάζει,
τον τινάζει και τραβά
για σε ανέβασμα σα θάμα,
για σε ολόβαθα γκρεμά.

Κάμπους διάβηκε, φαράγγια,
και ποτάμια και δρυμούς,
και προσπέρασ’ από τόπους
άγγιχτα κι από λαούς,

Κι ήτανε το πέρασμά του
σαν το πέρασμα του νου
που σε τίποτε δε στέκει
και περνάει από παντού,

Μόλις ψάχνει κάθε εικόνα,
κάθε ιδέα αλαφρά αλαφρά,
κι όλα ευτύς τα παρατάει,
και γλιστράνε, περιττά.

Μόλις ψάχνει κάθε εικόνα,
κάθε ιδέα, τα παρατά,
γιατί πάει όπου μιαν έγνοια
ωκεάνια τον τραβά
να βυθίσει μια για πάντα
τ’ αβυσσόθρεφτα φτερά.