Μια χαρακιά στο πάτωμα
θ'αφήσω πριν να φύγω
και θα κοιτάξω την στιγμή
να'χω να με πονά
κι'αν τα ψηλά τακούνια μου
στα χέρια μου θα κρύβω
θα'ναι που της φυγής αθόρυβα
θα τρέχω τα σκαλιά.

Κόντρα στη κόντρα λιγόστευε η στιγμή
κι όση κρατούσα για το τέλος απόψε σου την άφησα
λόγια αιχμηρά που μέσα μου τραβήξαν μια γραμμή
εγώ δε σε κατηγορώ και φεύγω γιατί άργησα

Δεν είναι που ο έρωτας αλλάζει διαρκώς
ούτε που έμαθα να ζω με όσα περισσεύαν
αυτός που συμβιβάζεται βαδίζει μοναχός
κι ας έδινε πάντα ζωή σ'αυτούς που του την κλέβαν.