Όταν θα γίνω αεράκι,
να πάω να βρω το Θεούλη,
ψηλά θα στρώσω γιατάκι,
στης Πίνδου το καραούλι,

να ψέλνω με το βοριά,
στους ταπεινούς "ωσαννά".

Κι απ’ το Θεό πιο μονάχος,
στα ορεινά μου ψαλτήρια,
"-Ε! εσύ, αμέρωτο πάθος!",
θα με καλούν τα γιοφύρια...

"-Ε! γεφυράκια μου έρμα!",
χαιρετισμό θ’ αντιπέμπω,
πλάι στου ήλιου το γέρμα,
μπροστά στης Πίνδου το τέμπλο.

Κι αδέρφια μου θα τα νιώθω
και τ’ άψυχα και τα ζωντα,

γιατί είναι ίδιο το αίμα
της όχεντρας και του βράχου
και της πνιγμένης στο ρέμα
-εφτά αιώνες- τ’ Αράχθου

και του χιονιού και της μάνας
και του μονάχου πετρίτη
και της ξερής της αφάνας
και τ’ αστεριού στην ομίχλη :

ποτάμι μες στον αιώνα
κι άφαντο, πέτρινο πέπλο
και καντηλάκι στη Γκιώνα,
μπροστά στης Πίνδου το τέμπλο!
..................................
"-Ε! εσύ, αμέρωτο πάθος!",
θα με καλούν τα γιοφύρια...
"-Ε! γεφυράκια μου έρμα!",
χαιρετισμό θ’ αντιπέμπω....