Όταν "ταξίδεψε" ο πατέρας,
ταξίδι έλειπα κι εγώ...
Στ’ Αη-Γιώργη αυτός τα κυπαρίσσια,
στου μπαρμπα-Σαμ τη γη εγώ.

Φύσαγε πάνω από το μνήμα.
Φύσαγε κι ο Ατλαντικός.
Κι ήμουν κλαράκι δίχως ρίζα
και φοβισμένος ποντικός.

Κι ένιωσα, πρώτη μου φορά,
να μην το σώμα με χωρά.

Δεν είχε εδώ Αχερουσία,
δεν είχε Αχέροντα εδώ.
Του κάκου, σ’ όχθες ποταμίσιες,
τις νύχτες πάαινα να τον δω.

Έσκαψα ένα βαθύ λαγούμι
και του `ριξα κρασί να πιει,
μα το κρασί γίνηκε πέτρα
και ράγισε στην ξένη γη.

Κι ένιωσα πρώτη μου φορά,
να μη η ζωή μου με χωρά.