Αητός, αητό δασκάλευε
απάνω στη Μουργκάνα,
με τεφτεράκια πέτρινα
και μολυβάκια-κράνα :

"-Εδώ να κάτσεις, μάγκα μου,
μέχρι που να πεθάνεις,
με τ’ άστρο και την παγωνιά,
φίλος και πεχλιβάνης...

Στον κάμπο κάτω καίγεσαι,
σαν το κεράκι λειώνεις,
στην πόλη στάχτη γίνεσαι
και πέφτεις και πετρώνεις..."
.........................................
Του σκάει ο κάμπος, πονηρός,
χαμόγελο-πλατίνα,
λιμάρει τα νυχάκια του
και μπαίνει στην Αθήνα.

Λειώνει σαν ζαχαρίτσα στους
ογδόντα φαρινάιτ,
γίνονται τα φτεράκια του
δυο τσάντες σαμσονάιτ.

Πρωί φοράει κουστουμιά,
γιόμα γίνεται γιάπης,
νύχτα πουλάει τη μάνα του,
κι αυγή τα δάκρυά της...